Ekosistem predstavlja jedinstvo žive i nežive prirode. To je sistem sačinjen od životne zajednice i biotopa. Između njih postoji stalna razmena supstance i energije. Materiju za razmenu (supstancu i energiju) živi organizmi obezbeđuju u procesu ishrane. Odnosi ishrane između članova životne zajednice su mnogobrojni i složeni, te se tako stvara stalna povezanost i jedinstvo.

Ishrana je proces usvajanja hranljivih materija, a odnosi ishrane predstavljaju jedan od osnovnih odnosa između organizama u životnoj zajednici. Živa bića imaju stalnu potrebu za obnavljanjem supstance i energije koju utroše na životne procese u organizmu i obavljanje životnih aktivnosti u toku dana. Svoje potrebe za hranom živa bića zadovoljavaju iz nežive prirode na više načina. Biljke to čine neposredno, direktno iz sunčeve svetlosti, u procesu koji se naziva fotosinteza. Životinje nemaju tu mogućnost, tako da se one hrane posredno - preko drugih članova životne zajednice.

Prema načinu obezbeđivanja hranljivih materija, sva živa bića se dele na 3 grupe:
proizvođače (autotrofe)
potrošače (heterotrofe) i
razlagače.

Proizvođači ili autotrofni organizmi imaju sposobnost da samostalno proizvode hranljive (organske) supstance iz neorganskih. Autotrofni organizmi su zelene biljke, alge i neke bakterije. Proces koji im omogućava samostalno stvaranje hranljivih supstanci je fotosinteza. To je proces koji se sastoji u tome da biljke uz pomoć sunčeve energije pretvaraju vodu i ugljen-dioksid (neorganske materije) u ugljene hidrate (organske materije) koji im služe za ishranu. Materija koja im u tome pomaže je hlorofil. To je biljni pigment, dakle jedinjenje koje biljkama daje zelenu boju, a u fotosintezi ima ulogu da upija sunčevu energiju. Hlorofil se nalazi u svim zelenim delovima biljke, u organelama koje se nazivaju hloroplasti.

Organske supstance koje nastaju na ovaj način u autotrofnim organizmima se jednim delom troše za obavljanje životnih procesa, a drugim delom se gomilaju u telima biljaka i algi.

Potrošači ili heterotrofni organizmi nemaju sposobnost da samostalno proizvode hranljive supstance, već koriste one koje su napravili autotrofni organizmi. Oni koji se hrane neposredno proizvođačima se nazivaju potrošači prvog reda. Među njima ima onih koji se hrane biljkama i njih nazivamo biljojedi. Biljojedi su biljne vaši, bubamare i pčele među insektima, neke ribe, većina ptica, zatim zečevi i veverice među sisarima.

Postoje i organizmi koji se hrane biljojedima ili nekim drugim potrošačima prvog reda, pa se oni ubrajaju u proizvođače drugog reda. Oni koji jedu biljojede (bilo da su to bubamare, ptice ili zečevi), nazivaju se mesojedi. Takvi su paukovi, neke ribe, vodozemci, ptice i sisari.

Potrošačima drugog reda se hrane potrošači trećeg reda, i tako dalje, mada su te kategorije relativne, tj. odnose se na jedan lanac ishrane.

Životinje koje love druge životinje da bi se prehranile nazivaju se grabljivice.

Neke životinje mogu da se hrane i biljkama i drugim životinjama, pa se one nazivaju svaštojedi. Takvi su mravi, gavrani, divlje svinje, medvedi...

Životinje koje se hrane detritusom (uginulim i neraspadnutim ostacima biljaka) nazivaju se detritojedi. Takve su gliste, stonoge, mokrice, larve komaraca i drugih insekata.

Životinje koje se hrane drugim uginulim životinjama se nazivaju lešinari. Takve su neke vrste insekata, beloglavi sup, kondor, hijena, kojot...

Posebnu grupu organizama čine razlagači koji razlažu uginule organizme i time pretvaraju organske supstance od kojih su ti organizmi građeni u neorganske. Neorgansku materiju tako dobijenu iz zemljišta usvajaju proizvođači u procesu mineralne ishrane, te se time obezbeđuje kruženje materija u ekosistemu.

Pojedina živa bića imaju sposobnost da u uslovima nedostatka organskih materija u okolini, sami proizvedu hranu iz neorganskih materija. S druge strane, kada su organske materije dostupne, onda ih usvajaju iz okoline. To su miksotrofni organizmi i takva je zelena euglena.